ห่วงจัง คำที่ผมอยากบอกคุณเมื่อต้องห่างกัน

ถึง หัวใจของผม

     ในวันที่ผมรู้ว่าจำเป็นต้องย้ายที่ทำงานไปต่างประเทศ ไกลกว่า 3000 ไมล์ ไกลเกินกว่าที่ผมจะได้กลับมากอดและเห็นรอยยิ้มของคุณหลังเลิกงาน  ผมเศร้าและคิดไม่ออกเลยว่าผมจะพูดอะไรมากมายตามความรู้สึกทั้งหมดของผมให้คุณฟังได้ยังไงโดยที่น้ำตาไม่ไหลจนกว่าจะพูดจบได้ทั้งหมด 

     ผมนึกขึ้นได้เมื่อคราวเด็กคุณแม่เคยเล่าให้ฟังว่าสมัยท่านยังคงมีการเขียนจดหมายจีบกันอยู่เลย ผมเลยคิดว่า "จดหมาย" นี่แหล่ะจะเป็นตัวแทนความรู้สึกของผมได้ทั้งหมด ผมหวังว่าคุณคงไม่โกรธผมนะครับ ที่ไม่ได้บอกคุณตอนอยู่กับคุณ ผู้ชายที่เขาเป็นเพศที่เข้มแข็งหากผมร้องไห้ต่อหน้าคุณ น้ำตาผมอาจจะทำร้ายคุณที่เป็นเหมือนหัวใจของผม

      คุณรู้ไม๊ครับว่าที่นี่มันวังเวง และเงียบงันเหลือเกิน บ้านพักสวยกว่าห้องเราเป็นไหนๆ ที่ทางบริษัทจัดให้ แต่มันไม่ทำให้ผมอดคิดถึงคุณได้เลย หลังเลิกงานที่เราเจอกันคุณมักจะโผเข้ากอดผมเหมือนเมื่อวานไม่ได้เจอกัน แค่ 1 นาที ที่คุณกอดผมโดยไม่ได้พูดอะไรเลยแต่ผมกลับรู้สึกว่าชีวิตผมจะยืนยาวอยู่เพื่อมอบความรักความอบอุ่นและความปลอดภัยให้ผู้หญิงคนนี้ไปอีกนานแสนนาน

        ผมสุขใจทุกครั้งที่นึกถึงหน้าตาใบหน้าและรอยยิ้มดีใจของคุณที่เห็นผมกลับบ้านหลังเลิกงาน  คุณรู้ไม๊ครับว่าผมเองก็มีความสุขอย่างที่สุดเวลาเห็นคุณ  แต่ตอนนี้มันไม่มี ไม่มีแม้วันที่ผมจะได้กลับไปเจอคุณจริงๆ หลับให้สบายนะครับทูลหัวของผม ผมอยากให้คุณมานั่งฟังผมบอกคุณว่า ผมรักคุณ ผมคิดถึงคุณเหลือเกิน 

               จาก ผมที่ไม่เคยอยากห่างคุณเลย